The Wall Street Journal აშშ
დაიცვა იდეალები
როგორც ამასწინდელმა გამოკითხვამ აჩვენა, თუ აშშ-ს თავს დასხნენ, ახალგაზრდობის უმეტესობა – გაქცევას ამჯობინებს. უეჭველია, რომ ამგვარი განწყობილება, გაპირობებულია ამერიკის მიმართ უკმაყოფილებითა და ისტორიული ცოდვების განცდით. ბევრი ფიქრობს, რომ ეროვნული დამცირება, ამისთვის დამსახურებული საზღაური იქნება. ამასთან, უნდა აღინიშნოს, რომ ადვილი შესაძლებელია, ნაწილი – უბრალოდ არაგულწრფელი იყო პატრიოტული პოზიციის გამოხატვისას. ასე რომ, რეალური თავდასხმის პირობებში, აშშ-ში დეზერტირების რიცხვი, სავარაუდოდ მეტი იქნება
განხეთქილების ხარისხი – პოტენციურ დეზერტირებსა და ბრძოლის მოსურნეებს შორის, დაუდგენელია. მოსახლეობის მნიშვნელოვანი ნაწილი, უშუალოდ ბრძოლაში, ნებისმიერ შემთხვევაში არ ჩაერთვება. ნამდვილი განხეთქილების არსი იმაში მდგომარეობს, მხარს უჭერენ თუ არა ადამიანები – თავისუფლებას, თანასწორობას, წარმომადგენლობით ხელისუფლებას, თუ ყოველივე ამის წინააღმდეგი არიან.
„აშშ-ს მსოფლიო გავლენიდან გამომდინარე, ომისთვის თავის სრულად არიდება, შეუძლებელია, როგორადაც არ უნდა დაიმალო. მე უყოყმანოდ შევებრძოლები მტერს ამერიკის მიწაზე, მაგრამ არ მაქვს ილუზიები ჩემს მომზადებასა და ბრძოლაში ეფქტიანობაზე. მიუხედავად აშშ-ში არსებული ნაკლოვანებებისა, ეს ქვეყანა ღირს იმად, რომ მისთვის იბრძოლო, რადგან ეს ერთადერთი სახელმწიფოა, რომელიც 250 წელზე მეტია, მხარს უჭერს კანონის უზენაესობას და ამკვიდრებს პიროვნული თავისუფლებების დაცვის კულტურას. ახალგაზრდობა იოლად არ უნდა შეელიოს ამ იდეალებს და ქვეყანა არ უნდა ჩააგდოს დიქტატორის თათებში, თორემ ყველაფერს სამუდამოდ დაკარგავს“- სარა მონტალბანო , მონტანას სახელმწიფო უნივერსიტეტი, ინფორმატიკის ფაკულტეტი.
აღასრულო ვალი
„ამერიკამ ბევრი რამ მომცა, მას შემდეგ, რაც ჩინეთიდან გამაშვილეს. მე ვცხოვრობდი კეთილდღეობის პირობებში, თავისუფალებისა და ერთიანობის განცდით. თუ ჩემს ქვეყანას თავს დაესხნენ, შევეცდები დავიცვა მისი კეთილდღეობა. ოჯახის, რომელმაც მიშვილა, ყველა წევრი, არმიაში მსახურობდა, ამდენად ჩემი არჩევანი, თავისთავად გარკვეულია. ჩემს ნათესავებს შორის, 2 – სამხედრო-საჰაერო ძალების მოქმედი პილოტია, ხოლო 2 ნაციონალურ ლაბორატორიებში მსახურობს, როგორც მეცნიერი.
ახალგაზრდობა თვლის, რომ ამერიკას იცავენ მხოლოდ მოქმედი ჯარისკაცები, თუმცა ამერიკის დაცვა, ახალი იარაღის შემუშავებას, მორალური სულისკვეთების განმტკიცებასა და შესაბამისი კანონმდებლობის შექმნასაც გულისხმობს. ყველამ უნდა დაიცვას ჩვენი მიწა-წყალი, ქვეყნის იდეალები და მისი თავისუფლება. ვალი, მის წინაშე, ყველამ უნდა მოიხადოს“ – ტერეზე ჟოფრი, ჰოუპსის კოლეჯი, ქიმიის ფაკულტეტი.
უკრაინა – ესაა სარკე, რომელმაც ყველა ჩვენგანი აირეკლა
„რუსეთის ქმედებამ უკრაინაში, ამერიკელები დააფიქრა – საკუთარ რწმენაზე, ერთიანობაზე, ოჯახზე და ყოველივე იმაზე, რაც ჩვენთვის ღირებულია. თითქმის 2 წელი ვიმსახურე ავღანეთში და არაერთხელ მომძალებია უსიამოვნო ფიქრი. მაგრამ ახლა, ამ უსამართლო კონფლიქტს რომ ვუყურებ, ვხვდები, რომ იმ შემთხვევაში, თუ ვინმე თავს გაგვესხა, არსად გავიქცევი“ – ალეკსანდრ ბატლერი, მონტანას უნივერსიტეტი, იურიდიული ფაკულტეტი.
„მხოლოდ ერთს ვიტყვი, ალბათ მხნეობას მოვიკრებ და ვიბრძოლებ. ამერიკა ჩემი სამშობლოა და ვერ წარმომიდგენია მის გარეშე ცხოვრება. თუმცა ამას დაბეჯითებით ვერ ვიტყვი, ასეთი საფრთხის წინაშე არასდროს ვყოფილვარ, არც ჩემი ახლობლები დაღუპულან ომში და არც ჩემი სახლი დაუნგრევიათ. ყველას მოგვიწევს პასუხი გავცეთ კითხვას: როგორ დავიცვათ ახლობლები, ნათესავები და ძვირფასი ადგილები? როგორ წავიდეთ წინ და როგორ აღვადგინოთ ჩვენი ქვეყანა ომის შემდგომ?
თუმცა საუკეთესო იარაღი – ეს გამბედაობაა. ჩვენ არ უნდა შევიძულოთ ისინი, ვინც გაიქცევა. ბევრი, ვინც ახლა ბაქიბუქობს, გაიქცევა და აუცილებლად გადაეყრება განსაცდელს. ბევრი კი, ვინც ახლა გაქცევაზე საუბრობს, დარჩება, რადგან სიმამაცე კრიტიკულ მომენტში ვლინდება. მე ვთვლი, რომ უნდა დავრჩე და ჩემი ქვეყანა უნდა დავიცვა. ახლა ისღა დამრჩენია, რომ ვილოცო და თუ ეს დრო დადგა, სიტყვა არ გავტეხო“ – ევან კარლაილი, ოჰაიოს უნივერსიტეტი, მათემატიკის ფაკულტეტი.
ბრძოლაში ადგილი – პაციფისტისთვისაც გამოიძებნება
„მტერთან საბრძოლველად – იარაღის ხელში აღება, ულაპარაკოდ ვაჟკაცობაა და საპატიოა, თუმცა არის სხვა ვალდებულებებიც, რომლებიც ქვეყნისა და ახლობლების წინაშე გვაკისრია. რა თქმა უნდა ბრძოლის მთავარი სიმძიმე, წინა ხაზზე მდგომ ჯარისკაცებზე გადადის, მაგრამ მათ სიმამაცეს სჭირდება ეფექტიანი ლოგისტიკა ზურგში. მეორე მსოფლიო ომის დროინდელი ეკონომიკის მსგავსად, ეფექტიანი საბრძოლო მოქმედებებისთვის, საჭირო იქნება ათასი ხელი და არა მარტო იარაღის დასაჭერად, სხვა რამისთვისაც. ხომ ვხედავთ უკრაინაში მოხალისე-მძღოლებს, როგორ გადააქვთ იარაღი და მასალები. ჟურნალისტები საკუთარ სიცოცხლეს საფრთხეში აგდებენ, რათა აღწერონ რუსეთის სამხედრო დანაშაულებანი, მოხალისე ექიმები ახდენენ მშვიდობიანი მაცხოვრებლების ევაკუაციას, ეხმარებიან დაჭრილებს.
რიგორც ბუდისტი, მე მორწმუნე პაციფისტი ვარ. ომის შემთხვევაში -დავრჩები და დავეხმარები მებრძოლებს, რითაც შემეძლება, მაგრამ იარაღს ხელს არ მოვკიდებ. ეს ნორმალურია. წინააღმდეგობის მოძრაობაში, ადგილი ყველასთვის გამოიძებნება – ყველა რწმენისა და ზნეობის ადამიანისთვის. ჩვენ შეგვიძლია საერთო საქმეში ჩვენი წვლილის შეტანა, ისე, რომ არ წავიდეთ კომპრომისზე საკუთარი სინდისთან“.
ლონგ ორან-ბუი, სვართმორის კოლეჯი, პოლიტოლოგიის ფაკულტეტი.