Цензор.НЕТ უკრაინა
იური ბუტუსოვი
განვიხილოთ ორი არმიის დაპირისპირება დიდ ომში, ანუ მასშტაბური სახმელეთო საბრძოლო მოქმედების პირობებში. ვფიქრობ, რუსეთი ემზადება არა ყოვლისმომცველი ომისთვის, არამედ ლოკალური ოპერაციებისთვის. მიუხედავად ამისა, უნდა წარმოვიდგინოთ საფრთხების ზოგადი სურათი, რომელიც იკვეთება მოსალოდნელ თავდასხმის ფონზე
ორი ტაქტიკის შეჯახებისას აუცილებელია:
- იცოდე საკუთარი ძლიერი მხარეები
- დაადგინო მოწინააღმდეგის სუსტი წერტილები
- უნარი – გამოიყენო საკუთარი ძლიერი მხარეები და მოწინააღმდეგის სისუსტეები – მტრის დასამარცხებლად
რუსეთი ფლობს, როგორც თვისებრივ, ისე რაოდენობრივ უპრატესობას და ამის გაუთვალისწინებლობა დაუშვებელია. თუმცა მხოლოდ საჰაერო დარტყმებით, ომს ვერ მოიგებ – ავიაციას არ შეუძლია ყველა საეჭვო ობიექტისა და სამიზნის აღმოჩენა-განადგურება, ხოლო ფრთოსანი რაკეტები ეფექტიანია, მხოლოდ სტრატეგიულ ობიექტებზე იერიშის მისატანად. ყოველივე ეს, ცუდად „მუშაობს“, როცა ბრძოლა მიდის საქალაქო დასახლებებში, ახლო დისტანციებზე, როცა ძნელია გაარკვიო, სად არიან „შენიანები“ და სად იმყოფება მტერი. ასე რომ, სახმელეთო შეტევის გარეშე, რუსეთის არმია, უკრაინის შეიარაღებული ძალების ძლევას ვერ შეძლებს.
თანამედროვე ლოკალური ომები, მიმდინარეობს თავისი ლოგიკითა და ტაქტიკით – გამარჯვებას განაპირობებს, არა შიშველი ძალა, არამედ უნარი -მოიპოვო მტერთან უპირატესობა კონკრეტულ წერტილში და კონკრეტულ დროში. ასე რომ, სისუსტე რუსეთს მრავლად აქვს და ჩვენ შეგვიძლია ამის გამოყენება – მტრისთვის აუნაზღაურებელი ზიანის მიყენება და რუსი ოკუპანტების განადგურება. ეს ტექსტი, საბრძოლო სულისკვეთებაზე კი არა, მატერიალურ საგნებზე და ომის ტექნოლოგიებზეა.
რუსეთის არმიის ნაკლოვანებები, რომლებიც შეუძლებლად აქცევს ბლიცკრიგს და სახმელეთო ძალების მხრიდან, სწრაფი და ღრმა ოპერაციების წარმართვას.
პირველი: ისეთი ქვეითების დეფიციტი, რომლებსაც დამოუკიდებლად, ჯავშანტექნიკისგან იზოლირებულად შეუძლიათ საბრძოლო მანევრირება. მოტომსროლელი და საპარაშუტო-სადესანტო შენაერთები რუსეთის სახმელეთო და საჰაერო-სადესანტო ძალებში – მიბმულია ქვეითთა საბრძოლო, საბრძოლო-სადესანტო მანქანებსა და ჯავშანტრანსპორტიორებზე. ქვეითთა ჯგუფი 8 კაცის შემადგენლობით, ძალზე ,,მგრძნობიარეა’’ დანაკარგისადმი. მებრძოლების დაჭრა ან დაღუპვა მკვეთრად აქვეითებს მის ბრძოლისუნარიანობას და ახდენს აქტიური მოქმედების ბლოკირებას. მსუბუქი ქვეითების სახით, რუსეთის შეიარაღებულ ძალებში, ტრადიციულად იყენებენ სპეციალური დანიშნულების რაზმებს, რომლებიც მცირერიცხოვანია და არ აქვთ ფართომასშტაბიან ბრძოლაში დამოუკიდებელი მოქმედებისთვის საჭირო შეიარაღება და ტექნიკა. თანამედროვე ლოკალურ ომში, ქვეითთა ეფექტიანი შენაერთების გარეშე, შეუძლებელია წარმატებული მოქმედება ქალაქში, საკვანძო ადგილებში, ასევე, ფარული მანევრირება და მოწინააღმდეგის საბრძოლო რიგებში ინფილტრაცია.
მეორე: მეორე და მესამე თაობის ტანკსაწინააღმდეგო საშუალებისგან ტექნიკის დაუცველობა. რუსული ტანკების დაცვა, ტანდემული საბრძოლო შენაერთის „სტუგნების“, „ბარიერების“ და „კორსარებისგან“ – შეუძლებელია. ხელსაყრელ გარემოში ტანკი – შუბლი მოხვედრილ ჭურვს, ალბათ გააჩერებს, მაგრამ დიდი ალბათობით მწყობრიდან გამოვა, ხოლო გვერდებში ჭურვის მოხვედრისას – ტანკის გადარჩენა შეუძლებელია. რაც შეეხება დაცვას, „ჯაველინის“ კუმულაციური ჭურვისგან (მაღალ პროექციაში) და ტაკსაწინააღმდეგო ჭუმბრმტყორცნის NLAW დარტყმითი ბირთვისგან ის, ამ მომენტისთვის, უბრალოდ არ არსებობს – მათი თვითდამიზნებადი რაკეტების სიზუსტე კი 95-99%-ს შეადგენს. თანაც არმია, მხოლოდ ტანკებისგან არ შედგება. ნებისმიერ უკრაინულ ტანკსაწინააღმდეგო სარაკეტო კომპლექსს, ძველი საბჭოთა წარმოებისასაც კი, შეუძლია საბრძოლო ტექნიკის განადგურება, იქნება ეს რუსეთის ქვეითი ნაწილების სატვირთო ავტომობილი, БМП, БМД თუ БТР-ი. უკრაინის საზღვრებთან განლაგებული რუსეთის არმია, ჩვენი დაზვერვის მონაცემებით, ითვლის – 1 200 ტანკს და 2 700 საბრძოლო მანქანას (ეს ზოგადი ციფრია და მოიცავს ოკუპირებულ ტერიტორიაზე არსებულ შეიარაღებასაც). უკრაინის შეიარაღებულ ძალებს, უკვე დღეს, აქვს შეიარაღებაში ბევრად მეტი ტანკსაწინააღმდეგო რაკეტა, მოკავშირეები კი მოწოდებას აგრძელებენ. უკრაინის არმიაში ტანკსაწინააღმდეგო საშუალებები ჭარბადაა. მათი ეფექტიანობა 5,5 კმ-მდე მანძილს აღწევს, რაც მკვეთრად ამცირებს რუსი ქვეითების მანევრირებას.
მესამე: რუსეთის არმიის არასაკმარისი აღჭურვილობა ოპტიკით და თერმოვიზორებით. თანამედროვე ომი – სენსორებით ბრძოლაა. ოპტიკური და თერმოვიზორით აღჭურვილი სამიზნეები, მნიშვნელოვნად აფართოებს, თუნდაც ძველი ტექნიკის პარამეტრებს. ღამით – თერმოვიზორი უზრუნველყოფს გადამწყვეტ უპირატესობას კონტაქტურ ბრძოლაში. თერმოვიზორები აყენია რუსეთის არმიის საბრძოლო მანქანებზე, მაგრამ მათი რაოდენობა და ხარისხი მეტად შეზღუდულია, განსაკუთრებით ქვეითთა ნაწილებში. მნიშვნელოვანია, რომ რუსეთის ФСБ-ს სპეცდანიშნულების რაზმები, იყენებენ ფრანგულ მრავალფუნქციურ ბინოკლებს -Sagem Jim LR-ს, რადგან ანალოგების წარმოება, რუსეთმა ჯერჯერობით ვერ მოახერხა. ყველაზე გავრცელებული თერმოვიზორული სამიზნეები რუსეთის არმიაში, არის „Сосна-У”, „Т-72Б3“ და “Эсса”, რომლებიც გვხდება Т-90-ზე. მათ არ გააჩნია გაგრილების სისტემა და ისინი უზრუნველყოფს მიზნის აღმოჩენას (თანაც, ხელსაყრელ ამინდსა და გაშლილ ადგილას) – 4-6 კმ-ში. შესაბამისად, კომუფლირებული ტანკი სამიზნეს კიდევ უფრო ძნელად ამოიცნობს – ასე 2-3 კმ-ში. მათი უწყვეტი მუშაობის დრო – 6 საათია, ხოლო ქვეითების აღმოჩენისა და ამოცნობის შესაძლებლობები კი მკვეთრად დაბალი.
„Сосна-У”-ს მახასიათებლებითა და მასზე არსებული ვიდეორგოლების მიხედვით, გაწოლილი ადამიანის ამოცნობის მანძილი 1კმ-ს არ აღემატება. ანუ „ჯაველინის“ ოპერატორი, თავის თერმივიზორულ სამიზნეში, რუსულ ტანკსა და ნებიმიერ რუსულ ტექნიკას, აღმოაჩენს 3კმ დისტანციაზე და 2,5 კმ-დან შეუძლია მოახდინოს რაკეტის გაშვება 95%-იანი ეფექტიანობით, ხოლო ვერცერთი რუსული მოწყობილობა, მას ამ სიშორეზე ვერ აღმოაჩენს. ზამთარში დღის სინათლე ისედაც შემცირებულია, რაც თერმოვიზორებით აღჭურვას საკვანძო ფაქტორად აქცევს საბრძოლო მანევრირებისას…
პირველი ნაწილის დასასრული