ლოგისტიკის კანონები

სტივენ ბიდლი – კოლუმბიის უნივერსიტეტის პროფესორი, ექსპერტი  საერთაშორისო ურთიერთობების და თავდაცვის საკითხებში

რუსეთის მიერ წარმოებული სამხედრო ქმედებები, გარკვეულ თავსატეხს წარმოადგენს. მიუხედავად უზარმაზარი რაოდენობრივი და მატერიალური უპირატესობისა – უკრაინის შეიარაღებულ ძალებზე, რუსი სამხედროები მოქმედებენ საოცრად წარუმატებლად. აშშ-ს თავდაცვის უწყების მონაცემებით, 2 კვირის განმავლობაში, რუსების დანაკარგი შეადგენს 5-6 ათასს დაღუპულს. ეს ციფრი სულ ცოტა  2-ჯერ აღემატება ამერიკელების დანაკარგს ავღანეთის ოცწლიან ომში. თუ  დაღუპულთა რაოდენობამ არ იკლო და ომმა – კიდევ 4 კვირა გასტანა, მოკლული რუსი ჯარისკაცების რიცხვი, გადაასწრებს საბჭოთა კავშირის ცხრაწლიან დანაკარგს ავღანეთში. ეს ყველას უკვირს, პირველ რიგში,  თავად ვლადიმირ პუტინს. რუსების შემთხვევაში, თვალსაჩინოა მომარაგებისა და ტექნიკის საწვავით შევსების სისტემური პრობლემები და რაც არანაკლებ მნიშვნელოვანია – ჯარისკაცების დაბალი მორალური სულისკვეთება. აშკარაა, რომ რუსები ცდილობენ ამ პრობლემების გადაჭრას, მაგრამ მათი ძალისხმევა არ კმარა, რათა უახლოეს მომავალში მიიღწეს ის პოლიტიკური მიზნები, რაც მათ პუტინმა დაუსახა

ყველასთვის ცხადია, რომ პუტინი იმედოვნებდა „სპეციალური ოპერაციის“ უსწრაფესად დასრულებას, ასე 2-3 დღეში – კიევის აღებას, ზელენსკის დაჭერას და ძალაუფლების მარიონეტული ხელისუფლებისთვის გადაბარებას. მოულოდნელი შეტევა, წარმოადგენდა წარმატების მთავარ ფაქტორს: დასავლეთი ვერ მოასწრებდა მომხდარში გარკვევას და სანქციების გამოცხადებას, უკრაინა კი ვერ მოახერხებდა მყისიერ მობილიზებას და მტრის მოგერიებას… მაგრამ ყველაფერი ისე არ წარიმართა, როგორც პუტინი ვარაუდობდა. რატომ? პრინციპულად მნიშვნელოვანია, რომ  სისწრაფის სამსხვერპლოზე, მიტანილ იქნა საკუთარი მეომრების უსაფრთხოება. ასე მაგალითად, ათობით კილომეტრზე გადაჭიმული ტანკების, ჯავშანმანქანებისა და სატვირთოების კოლონები, რომელთა დანიშნულებას კიევის აღება შეადგენდა, ადვილი საკბილო აღმოჩნდა უკრაინული არტილერიისთვის.

ლოგისტიკაზე საუბრისას, უნდა ითქვას, რომ თანამედროვე პირობებში საომარი მოქმედებების წარმოების დროს, პრიორიტეტულია ინტენსიური და უწყვეტი მომარაგება საბრძოლო მასალებით იმ შენაერთების, რომლებიც ასრულებენ ოპერატიულ ამოცანებს. 1991 წელს, ოპერაცია „ქარიშხალი უდაბნოში“ მიმდინარეობისას, აშშ-ს მე-7 საარმიო კორპუსი ყოველდღიურად იღებდა 9 ათას ტონა საბრძოლო მასალას და 2,4 მილიონ გალონ საწვავს. ვიმეორებ, ყოველდღიურად! აქედან გამომდინარე, შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ რუსეთმა საერთოდ ვერ შეაფასა ლოგისტიკის მნიშვნელობა გამარჯვების მიღწევაში. პროპორცია „კბილებს“ ( ოპერატიული საბრძოლო შენაერთები) და „კუდს“ (დამხმარე ძალები, ტექნიკური პერსონალი) შორის, ტრადიციულად დაირღვა საბრძოლო ნაწილების სასარგებლოდ. ამას დაუმატეთ კორუფცია რუსეთის თავდაცვის უწყებასა და სამხედრო ნაწილებში, რაც პირდაპირ (ნეგატიურად) აისახება მექანიზებული ტექნიკისა და საბრძოლო მასალების ხარისხზე, რეგულარულ სარემონტო სამუშაოებზე და ა.შ.

შემდეგ: რუსი ჯარისკაცების რაოდენობა, რომელიც მონაწილეობს უკრაინაზე შეტევაში, არსებული მონაცემებით, უახლოვდება 200 ათასს. ერთი შეხედვით, ეს ბევრია, მაგრამ სინამდვილეში ასე არ არის. უკრაინა დიდი სახელმწიფოა. ამხელა ტერიტორიის კონტროლი და მასზე საბრძოლო მოქმედების წარმოება, უაღრესად რთული ამოცანაა. მეორე მსოფლიო ომის დროს (1943 წელს), კურსკის ბრძოლაში, დაახლოებით იმხელა ტერიტორიაზე, რასაც დღეს უკრაინა წარმოადგენს, ნაცისტებს ებრძოდა – 2 მილიონი საბჭოთა ჯარისკაცი. 2003 წელს, ამერიკის ერაყში შეჭრას დასჭირდა 200 000 მეომარი, იმდენივე, რამდენიც დღეს უკრაინაშია. სხვაობა ისაა, რომ ერაყის ტერიტორია მნიშვნელოვნად ჩამორჩება უკრაინისას. როცა ჩვენ ვლაპარაკობთ საომარ მოქმედებებზე დიდი ქალაქების ტერიტორიებზე, უნდა ვიცოდეთ: მათზე გაცილებით მეტი ჯარისკაცია საჭირო, ვიდრე სხვა ტერიტორიებზე და ბევრად მეტი დრო, ვიდრე დიდი ქალაქების მიღმა სივრცეებზე. არ არის გამორიცხული, რომ აქტიური საბრძოლო მოქმედებები უკრაინის სხვადასხვა ოლქებში, წარიმართოს გაუნელებელი წინააღმდეგობის ფორმატში, როგორც ბრძოლა სრულ გამოფიტვამდე.